Aprilletje zoet……

Voordat de climat change over ons heen kwam  gebeurden er ook vreemde dingen.Dat  weet ik pertinent zeker, want als het in april sneeuwde dan zong mijn moeder: “Aprilletje zoet, geeft nog weleens een witte hoed”. Vandaag ging ik vol goede moed de tuin in met schepje en krabber, eerst naar het terras om  de jolig bloeiende paardebloemen uit de voegen te krabben, alles opvegen, de steeltjes en blad in een schaaltje, , want ik heb in de Bourgogne geleerd hoe je daar een pittige salade van kunt maken, lekker als je van bitter houdt. De slaplantjes konden nog even wachten.

Toen begon het te sneeuwen, heel even maar, kleine zachte bolletjes, misschien  wel een tussenvorm tussen sneeuw en hagel. De slaplantjes kunnen daar  best tegen, maar ze snakken naar ruimte voor de groei van hun worteltjes, ze willen weg  uit de knellende kweekbakljes waarin  ze met hun 5 maal vieren  staan te verpieteren.Inmiddels is de hemel weer opgeklaard, er schijnt zelfs een bedeesde zon, dus ik moet  snel weer naar buiten,  Bij mij gaan groenten en kruiden ook in potten, maar veel groter.En die potten zet ik op een rij tegen een warm muurtje.Want een moestuin heb ik niet meer, dat komt ervan als je zo tolerant bent jegens wilde planten en bodembekkers.