separatisme.

Zo’n 30 jaar geleden kwamen wij vaak in het Franse Catalonië, de omstreken van Perpignan. Lange wandelingen in ruig gebied met een groep Franse wandelaars,  we zagen voor het eerst sinaasappelen aan bomen groeien en op het plein zagen wij mensen van alle leeftijden in grote kringen de sardaigne dansen bij de snerpende meeslepende blaasmuziek van een kleine cobla band,  waarvan een soort schalmei met één hand werd bespeeld door een man die onder zijn arm ook een kleine trommel klemde.

In die tijd bestond er in dit gebied ook separatisme Hier en daar zagen we wel eens  auto’s  met OC, Occitan, of er liep ergens iemand met een vlag. Separatisten zwaaien graag met vlaggen. En inderdaad, het grote land Frankrijk is een boeiend mozaïek van onderling  verschillende regio’s. Voor een buitenlander zijn die verschillen aantrekkelijk, al die departementen hebben hun eigen geschiedenis, hun architectuur en hun soms vaag op het Frans lijkende taal.  Het Frans van Perpignan klinkt in mijn noordelijke oren net zo als  het Spaans van over de grens. Maar met zijn allen  voelen ze zich Fransen. Dat separatisme werd wat lacherig bekeken:  ach…..dat is iets van jonge jongens, die komen  daar  wel overheen als ze volwassen worden. En ik dacht aan de Voerstreek, bij ons over de grens, waar die sentimenten ook vanzelf waren verdampt.

Mijn vriend R. is geboren en getogen in Toulouse, hij spreekt zijn Frans met een prachtig knoflookaccent. Ik vraag hem wat hij denkt van dat opgewonden gedoe bij de buren. En net wat ik had verwacht, hij doet er lacherig over.

 

 

Bets en Bella en de bloedluis.

Bets en Bella leggen dagelijks een onbespoten ei, zonder stempels en helemaal clean. jullie vragen je misschien af hoe die twee zonder gif aan de bloedluis ontsnappen. Ik doe mijn best, .gisteren heb ik het  nachthok geboend met groene zeep en spritus en toen het droog was de zitstok en kiertjes ingevet met vaseline. Want de luizen komen ’s nachts, als de kippen slapen. In al die vettigheid kunnen eventuele luizen mijn argeloze kipjes niet bespringen.

Ik vet dan ook nog paar maal per week hun poten in., goed wrijven tussen de schubben. Wisten jullie niet hè, kippen stammen af van de sauriërs en hebben geschubde poten.

De eierheisa wijt ik overigens aan Mariëlle Tweebeke die in Nieuwsuur de onhandige woordvoerder van de NVWA zodanig in de klem zette dat hij uiteindelijk maar gezegd heeft: “als je tot zondag zonder eieren kunt dan moet je ze zolang maar niet eten”. Tweebeke is voor de eierbranche net zo’n ramp als Joep van ’t Heck indertijd voor Buckler.

Het wordt tijd dat er een regering komt, dan hebben de media geen ruimte meer om ons dagelijks de eiercrisis en het vrouwenvoetbal door de strot te duwen.

 

Franse manieren.

Hebt u zich in Frankrijk ook wel eens verbaasd over de Franse gewoonte van eindeloos handen geven? Collega’s die elkaar na de middagpauze weer zien geven elkaar de hand, ze doen dat ook op de camping, mensen van drie tenten verderop worden iedere dag weer begroet met uitgebreid handen schudden, in het dorpscafé geven mannen die elkaar dagelijks zien toch een hand, zo nodig twee keer per dag. Je schijnt er sterke knuisten van te krijgen,  bleek onlangs uit het van pijn vertrokken gezicht van Trump.

 

 

Timmermans.

we moesten dat kleppende Frènske eens langs sturen bij de psycholoog, of misschien dat de huisdokter er wat aan kan doen, gewoon die bek een tijdje dichtplakken met leukoplast tot het over is.

Duitsland en de Turken

Het is niet verwonderlijk dat de adviseurs  van Erdogan de Achilleshiel van Merkel wisten te vinden, een nog steeds geldige wet uit de keizertijd, waarbij het beledigen van bevriende staatshoofden strafbaar was. Het door zijn hoeven zakkende Osmaanse rijk had  in het begin van de 20e eeuw innige banden met het Duitse keizerrijk. De grote mogendheden Engeland, Frankrijk en Rusland lagen op de loer om het machtsvacuum rond de Bosporus op te vullen en de Jong-Turken die het  vermolmde rijk  wilden hervormen zochten steun bij Duitsland Die steun kregen ze..Duitsland was  happig  om de Engelsen dwars te zitten;  universiteiten en militaire akademies stelden zich open voor Turkse studenten.Er ging van alles op de schop, de hoofddoek en de fez moesten af, er zou een democratische rechtstaat worden gevormd, de vrouw zou stemrecht moeten krijgen,  en het militaire systeem werd geboetseerd naar Duits voorbeeld, hetgeen nog heel lang zichtbaar bleef in de uniformen. Men ging over naar westers schrift, op basis van het Duits,  compleet met de Umlaut,  dat was handig met al die ü-klanken..

In de Eerste Wereldoorlog was Turkije een niet zo succesvolle bondgenoot van Duitsland. Interessante bijkomstigheid is, dat het Duitse officieren waren die in 1915 verbijsterende verslagen naar Berlijn stuurden  over de massamoord op  het Armeense volk.

Nadien is er veel gebeurd, maar nog steeds wordt er in wetenschap en cultuur teruggegrepen op de oude  banden tussen beide landen. Misschien dat Angela op den duur een paar stevige juristen naar Ankara kan sturen om de rechtsstaat  bij te vijlen en op te poetsen…