Die Gerrit toch!

Gerrit Zalm gaat als informateur aan de slag met de vier partijen. Daar gaan we dan: klimaat, inkomensverdeling, en heel belangrijk: meedoen in een Europa zonder de Britten. Als VVD-er moet hij even het vieze gezicht vergeten dat Rutte altijd trok als het over Europa ging, Brussel, bah! En hijzelf?

Veel meer dan onlangs de malle Jan Roos heeft Gerrit Zalm indertijd een behoorlijk steentje bijgedragen aan de modieuze afkeer van de Europese Unie. Hij was minister van Financiën in een tijd dat Europa de meeste Nederlanders koud liet, het was gewoon geen sexy onderwerp. Maar toen begon Gerrit ineens op de trom te slaan, hij  riep dat Nederland te veel betaalde, onze netto bijdrage was veel te hoog.( Het was net in de tijd dat de provincie Flevoland een groot bedrag uit Brussel kreeg uit een ontwikkelingsfonds.  Geen idee waarom, maar het viel mij op omdat ik familie heb in Zeewolde.) Gerrit’s alarm sloeg aan, de media namen het over en de burger, die amper begreep hoe de Unie in elkaar zit was beducht voor zijn centen.  Men  vond de Europese Unie  ineens een bedilzieke vraatzuchtige  club en uit dat enge Brussel kwam alleen maar kommer en kwel. Intussen proberen de media de burger uit te leggen dat er een continentale wind is gaan waaien en Den Haag zal zonder de Britten en met Trump in het achterhoofd moeten wennen aan een andere koers. Toch benieuwd hoe soepele Gerrit dat aanpakt. En of we daarna eindelijk eens van Rutte afkomen.

 

 

 

Inbrekers en uitbrekers.

Vroeger, toen de boeven nog fatsoenlijk  en de gevangenissen mensvriendelijk waren, hadden we een knuffeldief en zijn naam was Gerrit de Stotteraar. Hij had zijn populariteit te danken aan zijn bekwaamheid in het ontsnappen, je kon er de klok op gelijkzetten, als Gerrit weer eens in de bak zat lukte het hem altijd weer om uit te breken.

Dat ik deze dagen weer aan hem denk komt door mijn vermaledijde kippen. Die hebben dat ook. Weliswaar kunnen ze uit hun mooie  ruime ren niet ontsnappen, maar ik kan hun smeekbeden niet weerstaan als ze eruit willen. Ze hebben in hun ren alle interessante onkruidjes al losgepikt en opgegeten en ze weten dat elders in de tuin nog veel meer staat. Ik zet dan tegen een uur of elf hun deurtje open en zij gaan meteen aan de slag in het achterdeel van de tuin;  met hun gaaipoten woelen ze randen om en ze laten een spoor van getolereerde vernieling achter, gegarneerd met hier en daar een poepje. Tevreden zijn ze nooit, ze willen mijn hele tuin maar dat mogen ze niet. Ze mogen niet verder dan de klimopbogen.

Dus dat deel heb ik samen met mijn handige buurvrouw afgegrendeld met van dat stijve groene gaas., dat klemmen  wij tegen de buxushaag. Het heeft ze één dag tegengehouden, wij bedenken weer iets anders, maar we weten dat de kippen dat ook zullen kraken..

Het is een wapenwedloop, wij nemen een maatregel en  zij vinden er weer wat op. Net als wijlen Gerrit de Stotteraar.

 

 

windkracht 5

Het weerbericht meldt voor Maastricht e.o. windkracht 5. Voor ons Limburgers is dat toch wel een harde wind hoor! Ik heb opgezocht dat windkracht 5 staat voor een wind die vuilnisbakken kan omblazen en takken doet afbreken. Dat klopt, onder mijn berkeboom liggen afgewaaide takjes, nou ja, twijgjes. Ik heb de bloempotten van hun plank gehaald, maar de kliko heb ik in de schuur  gezet, je weet maar nooit!

Antarctica.

Het was te verwachten dat de man in het Witte Huis uit de klimaatakkoorden zou stappen. Hij bewijst er Amerika geen dienst mee, maar zover reikt ’s mans voorstellingsvermogen niet. De media stonden bol van afkeuring en woede, ook dat was te verwachten.

Maar toen deed Moeder Aarde zelf een duit in het zakje. De dag nadat  Trump in de tuin van het Witte Huis zijn besluit wereldkundig maakte liet er in Antarctica een stuk ijs los ter grootte van de provincie Gelderland.

Franse manieren.

Hebt u zich in Frankrijk ook wel eens verbaasd over de Franse gewoonte van eindeloos handen geven? Collega’s die elkaar na de middagpauze weer zien geven elkaar de hand, ze doen dat ook op de camping, mensen van drie tenten verderop worden iedere dag weer begroet met uitgebreid handen schudden, in het dorpscafé geven mannen die elkaar dagelijks zien toch een hand, zo nodig twee keer per dag. Je schijnt er sterke knuisten van te krijgen,  bleek onlangs uit het van pijn vertrokken gezicht van Trump.

 

 

Tjeenk Willink.

De man is zeer bij de tijd,  heeft overwicht en visie, maar toen ik hem gisteren hoorde praten  kreeg ik een gevoel van vroeger. Uit de tijd dat de PvdA nog beschaafde voorlieden had die niet met dat platte Haagse accent spraken. Hij is president van de Raad van State geweest, net als Max van der Stoel, ook een figuur van dat kaliber. Van der Stoel heb ik ooit ontmoet in zijn funktie van VN-rapporteur voor bedreigde minderheden. Het was in dat mooie gebouw waar RvS zetelt (zetelde?). . Het was nog onder het bewind van Saddam en wij  toonden hem gruwelijke films. Instructiefilms voor het martelen van Koerdische dorpshoofden, die wij uit Londen hadden gekregen omdat wij Van der Stoel makkelijker konden benaderen. Het was een vriendelijk ontvangst en een goed gesprek, opvallend hoe snel van begrip die man was. Hij heeft dat werk tot een goed einde gebracht en er verslag van uitgebracht aan de VN. Van der Stoel was ook de man die als diplomaat  vluchtelingen uit het Iran van de Sjah naar Nederland liet komen. Dat waren nog eens tijden. Intussen zijn overal weer nieuwe heren aan de macht. Irak is door Bush en Blair een puinzooi geworden, maar de Koerden hebben hun informele deelstaat.  Saddam is weg,  mijn strijdmakker Jamil en Max van der Stoel zijn er ook niet meer. En we  hebben geen structuur om Erdogan tot bedaren te brengen.

Maar misschien kan Herman Tjeenk Willink de jongens in Den Haag even met hun neus op hun verantwoordelijkheden drukken.