Tom D.

Die jongen kan bij mij niet meer stuk. De sportpers explodeert over zijn kracht, zijn uithoudingsvermogen, zijn koele verstand en inzicht, maar wat hij gisteren presteerde was toch wel de top: hij stuurde een boodschapper naar de buurtgenoten  die zich voor zijn inmiddels versierde huis hadden verzameld en liet weten:  “wegwezen, laat mij met rust”.  Woensdag komt de obligate huldiging in Maastricht, daar valt niet aan te ontkomen en dan maar hopen dat de gemeente Riemst geen soortgelijke plannen heeft. Tom is niet voor niets over de grens gaan wonen.

 

er is iets mis,kan niet meer reageren.

Ik lees met belangstelling jullie blogs, maar kan niet meer reageren. Ik schrijf een tekst en om die geplaatst te krijgen moet ik een wachrwoord geven en dat lukt niet. er schijnt iets veranderd te zijn, ik ben zwaar digibeet en heb hulptroepen nodig.

zal moeten wachten tot die terug zijn van vakantie.

 

 

Rozengeur en knollensoep.

Deze geurende roos komt van een Engelse kweker, hij heet dan ook City of York. Hij is wit, maar niet krijtwit, bij het uitkomen heeft dat wit  een teergroene schijn. Toen ik vanmorgen een takje afsneed ontdekte ik tussen het  glanzende blad van de rozenstok  een indringer, een uitloper van de groep helianten verderop.  De heliant is een  robuste  plant  die 2 meter hoog wordt en in augustus met vrolijke gele bloemen pronkt. In de bodem ontwikkelt zich dan een eetbare knol, de aardpeer en daar kun je een geurig soepje  van koken. Heel lekker, al klagen sommige mensen over de flatuliserende werking. Ik heb hem uitgetrokken en zag dat de knol al aardig op formaat was. Van  zo’n enkele knol krijg je maar één kopje soep, net genoeg voor mij alleen. Van winderigheid heb ik nooit last.

Enci-Groeve vanavond om 19.20 op TV 2

Het veelzijdige natuurprogramma Vroege Vogels neemt ons vanavond mee naar de sinds kort gedeeltelijk toegankelijke groeve van de Enci, aan de rand van Maastricht. Afdalend langs een hoge trap kijken we 70 miljoen jaar terug en zien we laag voor laag de afzettingen die zich na het terugtrekken van de Krijtzee hebben gevormd. En misschien zien we nog de jonge oehoe’s die dit jaar uit het ei zijn gekropen.

Collecte aan de deur

zeg voortaan gewoon dat je zelf je goede doelen kiest en per giro steunt. Maar dan wel doen.

Japie won altijd met knikkeren.

geweest

Weer zo’n monument dat op zijn grondvesten schudt, het Blokker imperium, ooit een familiebedrijf waar je voor een prettige prijs alles kon krijgen wat je huishouden nodig had. Zonder de Blokker konden wij ons het leven niet voorstellen.

Nadat in 2011 Jaap Blokker was overleden  begon de boel te verzakken, de managers  van de huidige Blokker Holding zeggen dat de rigide bedrijfsvoering verouderd  was,  het bedrijf zou de  boot naar de moderne tijd hebben gemist. Weer een zekerheid minder, dacht ik. Waar moet het heen met Nederland, moeten al die gezellige oude bedrijven verdwijnen, deugt er opeens niets meer van? Dat doet mij wel wat.

Ik  heb  de oude Jaap nooit gekend,  maar mijn F was op de lagere school in Hoorn vriendjes met de kleine Jaap. Voetballen, stekeltjes vangen, appels jatten, dat soort dingen.

Toen in de jaren 60 het bedrijf steeds verder groeide en zowat in elk dorp een Blokker was te vinden had F. daar een verklaring voor.  Japie was  een aardig onopvallend  jochie geweest,, geen ster in voetballen of aardrijkskunde, maar één ding  stond vast: Japie won altijd met knikkeren.

 

 

Nederlands leren.

Mijn recente vriendin E.  is spaanstalig en geboren in Cuba. Ze is twintig jaar getrouwd geweest met een dialectsprekende dorpeling, die nooit de moeite nam om Nederlands met haar te spreken. Ze hebben twee kinderen, die op de basisschool Nederlands leren maar het in de praktijk niet gebruiken. Kennissen, ouders van vriendjes, de hele omgeving spreekt alleen dialect. Ze is nu een jaar gescheiden en zoekt een baan. Vanwege haar gebrekkige Nederlands, met zwaar spaans accent gesproken, komt ze niet aan de bak in haar eigen stiel. Nu is ze aan het werk bij iets dat je vroeger sociale werkplaats noemde, en  moet van haf 1 tot 5 uur verpakkingswerk doen,  deze week bundelt ze voor het ziekenhuis washandjes in stapeltjes van 20 stuks.

Sinds kort heeft E.  een Syrische vouw leren kennen, die pas twee jaar in Nederland woont en als statushouder een flat heeft gekregen naast de hare. Deze Nareen was meteen begonnen met Nederlandse les en heeft nu al haar B-examen gedaan. Mijn Spaanse E. merkte tot haar verbijstering dat haar Syrische buurvrouw haar kan inwijden in de fijne kneepjes van het Nederlands, b.v.:  <ik ben mijn sleutels kwijt> en niet : <ik heb mijn sleutels kwijt>, <ik blijf thuis> ipv <ik blijf in huis>. En in één moeite door verbetert ze E’s  onverstaanbare  uitspraak en articulatie.  Nareen heeft ook buiten de lessen om druk sociaal kontakt met Maastrichtse vrijwilligers, en dat gaat allemaal in het Nederlands.

Nareen wil gaan studeren aan de universiteit, en toonde trots haar diploma Nederlands,  maar voor de inschrijving  moet ze haar Engels verbeteren. Want aan de universiteit gaat alles in het Engels, naar mijn ervaring in een soort steenkolen Engels waar alleen de Duitse studenten weg mee weten.

Mijn mening: spreek Nederlands met buitenlanders, geen dialect en zeker niet het belabberde pidgin dat wij voor Engels verslijten. Die buitenlanders vragen erom.

 

 

het eerste ei.

toen ik ’s morgens het eerste ei in het hok zag liggen vroeg ik natuurlijk meteen: <wie heeft dat ei gelegd, jij Bets?> Bets zei niets en ging ontbijten. <jij Bella?>. Geen antwoord.

de volgende ochtend weer een ei, zelfde vraag, en opnieuw geen antwoord. Misschien hebben ze afgesproken dat ze elk om de dag een ei leggen.

het zijn  nog maar kleine eitjes, niet groter dan de eitjes die mijn zijdehoentjes vorig jaar legden. maar dat hoort zo, verzekerde mij de jongen van de Boerenbond. Deze kippen zijn in oktober pas zelf uit het ei gekropen, ze moeten het nog leren.

Ze lopen de hele dag gezellig tegen elkaar te keuvelen verheffen alleen hun stem als ze  poes Dolly in het vizier krijgen. Dan gaan ze flink tekeer, waar Dolly  dan weer vreselijk van schrikt. Maar  gisteravond om haf 9, toen de dames veilig opgesloten zaten in hun nachthok, ging Dolly stiekem op inspectie in de ren. Wat ze zag en rook stelde haar gerust: dom kakelvolk, daar heeft een wijze kat niets van te vrezen.

Ik zal Dolly even aan jullie voorstellen, ze is 7 jaar en weggehaald bij iemand die haar verwaarloosde. Maar hier krijgt ze een mooi leven! lekker zonnen en grazen in de tuin!

Bets en Bella, vervolg.

Na een week van koppig verzet heeft Bets de strijd opgegeven, maar dat kwam eigenlijk doordat R. haar vleugelpennen nog iets had ingekort. Ze heeft toen verongelijkt nog twee nachten doorgebracht in een uitgegroeide tak van de vuurdoorn, net in die nacht dat het zo hard goot. Maar uiteindelijk heeft ze eieren voor haar geld gekozen , we waren blij  toen we haar die avond braaf naast Bella op stok zagen zitten. We hebben het klepje opgelucht dichtgeschoven en nog iets aardigs gezegd, “welterusten meisjes!”. En nu maar wachten op het eerste ei.

Bella en Bets.

Sinds een week of twee heb ik weer kippen, mooie dieren, bruinig gestippeld, van het ras koekoek.  Mijn witte zijdehoentjes zijn eervorig jaar vermoord door de vos, maar ik ben er weer opnieuw aan begonnen.  Ik miste mijn kipjes, niet eens vanwege de eieren, maar ik genoot de hele dag van hun gemurmel en hun eigenwijze gedrag. En zo kwam het dat ik bij de Boerenbond twee leghennen heb aangeschaft. Eerst nog het nachthok goed gereinigd en gekalkt en een mooi zandbadje aangelegd.

Het hok staat niet meer los in de tuin, maar is nu omgeven door een mooie ruime ren, deels in de schaduw van een taxus, deels in de zon.  Over die taxus wil ik het hebben. Het is een 3 meter hoge boom  met breed uitwaaierende takken. Nu wil het feit dat kippen in aanleg  bosdieren zijn, wij mensen hebben de boomtakken  vervangen door een stok in een nachthok, maar alle hoenders zijn bosdieren die voor hun veiligheid in bomen slapen.

Bets en Bella waren opgetogen over  hun mooie ren en hun fris gekalkte nachthok, maar ze bleken een soort oerkippen, ze hebben maling aan menselijke bedenksels en willen gewoon slapen in een boom, zoals Onze Lieve Heer dat heeft bedoeld. Ze  zijn wel gekortwiekt maar als het bedtijd wordt kijken ze verlangend naar boven, drentelen wat heen en weer,  fladderen hoog op en nestelen zich knus met zijn tweeën tegen de stam. Nu ben ik tolerant dus liet ze begaan; bij zonsopgang, als ik nog lag te slapen, kwamen ze uitgerust naar beneden en begonnen hun gescharrel tussen gele dovenetels en het hondsdraf. Dat verwachtte ik.

Maar na twee dagen hadden ze in de gaten dat ze vanuit die boom ook naar de buurtuinen konden fladderen, en dat deden ze. Zo begon het gelazer.

We namen maatregelen en zaagden de lagere takken af,  maar dat hielp niet. Steeds meer takken gingen eraf, ook aan de voorkant. Bella wilde wel  in het hok maar niet zonder Bets en Bets gaf geen krimp, zat weer in de boom en kwam niet naar beneden.. We hebben haar eruit moeten schudden en in het nachthok geduwd, waar Bella intussen zenuwachtig zat te roepen. Het schuifje dichtgeschoven en welterusten kipjes.

Ruud die zelf kippen heeft kwam te hulp en heeft bij Bets  zoals te doen gebruikelijk, flinke stukken van haar linkervleugel afgeknipt. Dan kan ze niet meer navigeren, zei hij deskundig. Maar Bets heeft een harde kop en een sterke wil, Vanavond zat Bella alleen op de stok en waar was Bets? Afgaand op zacht  gemurmel vond  ik haar in de takken van een verwilderde vuurdoorn .Niet hoog, maar ik kan er niet bij. Ze zit daar nu de hele nacht in de regen. Nog drie nachtjes slapen en dan komt Ruud weer, om de vliegpennen rechts  ook te knippen. En dan maar afwachten…………